ಈಚೀಚೆಗೆ ಆಲೂರು ವೆಂಕಟರಾಯರ 'ಕರ್ನಾಟಕ ಗತ ವೈಭವ' ಪುಸ್ತಕವನ್ನೋದುತ್ತಿದ್ದೆ. ಈ ಮೊದಲೇ ಒಮ್ಮೆ ನಡು-ನಡುವಿನ ಪ್ರಕರಣಗಳನ್ನು ಓದಿಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ್ದ ಆ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಆಮೂಲಾಗ್ರವಾಗಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ ಅನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. 'ಕಾಲಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ, ದೇಶಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ' ಅನ್ನುವಂತೆ ನನಗೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟನ್ನೇ ಓದಿಕೊಂಡು ಅದರೊಳಗೊಂದು ಅರ್ಥ ಗ್ರಹಿಸಿಕೊಂಡು ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳಲ್ಲೋ, ಸಮಾನ ಮನಸ್ಕರೊಂದಿಗೆ ಹರಟುವಾಗಲೋ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಪುಸ್ತಕವೊಂದನ್ನು ಪ್ರತೀ ಬಾರಿ ಓದಿದಾಗಲೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುತ್ತೇವೆ ಎನ್ನುವ ಮಾತು ನಿಜ, ಈ ಬಾರಿ ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋದೆ.
ಎಂದಿನಂತೆ ವೆಂಕಟರಾಯರು ಗಾಢ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನು ತಮ್ಮ ಲೇಖನಿಯಿಂದಲೇ ಚುಚ್ಚಿ ಚುಚ್ಚಿ ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಕನ್ನಡಿಗರ ಅಭಿಮಾನ ಶೂನ್ಯತ್ವವನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸುತ್ತಲೂ, ಕನ್ನಡಿಗರ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಮಹತ್ತುಗಳನ್ನು ತೆರೆದಿಡುತ್ತಲೂ ಮುಂದೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಬಗೆ ಸ್ವರಾಜ್ಯ ಚಳುವಳಿ ಉತ್ತುಂಗದಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಕಾಲಕ್ಕೂ, ಸ್ವಾಯತ್ತತೆ ಉತ್ತುಂಗದಲ್ಲಿರುವ ಈ ಕಾಲಕ್ಕೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಒಪ್ಪುವಂತಹುದೇ. ಆಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಹಿಂದಿನ ಸಾಧನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ತಿಳಿಯಪಡಿಸಿ ನಮ್ಮ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಮೂಡಿಸಿ ನಮ್ಮ ತಲೆಮಾರನ್ನು ದೇಶದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕೆ ಅಣಿಗೊಳಿಸುವುದು ತುರ್ತಾದ ಕಾರ್ಯವಾದ್ದರಿಂದ ಹಾಗೂ ಆಗಿನ ಸಂಶೋಧನೆಗಳ ಮಿತಿಗಳನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡು ವೆಂಕಟರಾಯರು ಅಂದು ಮಾಡಿದ ಪ್ರಯತ್ನ ಅಭಿನಂದನಾರ್ಹ, ಪುಸ್ತಕದ ಮೊದಲ ಮುದ್ರಣ ಹೊರಟು ಕೆಲವೇ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಎರಡನೇ ಮುದ್ರಣಕ್ಕೆ ಅಣಿಗೊಂಡಿದ್ದು ಕನ್ನಡ ಓದುಗರು ಹೊಸದೇನನ್ನೋ ಗ್ರಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಕೈಗನ್ನಡಿ. ಇದೂ ಮುಂದುವರೆದು ಭಾಷಾವಾರು ಪ್ರಾಂತ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕದ ನಾಲ್ಕೂ ದಿಕ್ಕುಗಳ ಗಡಿ ಗುರುತು ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಇದೇ 'ಕರ್ನಾಟಕ ಗತ ವೈಭವ' ಪುಸ್ತಕ ವಹಿಸಿದ ಪಾತ್ರ ಅಂತಿತಹುದಲ್ಲ. ಸ್ವರಾಜ್ಯ ಚಳುವಳಿಗೆ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನು ಅಣಿಗೊಳಿಸುವಾಗ ತಮಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ ಭವಿಷ್ಯದ ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ರೂಪು ರೇಷೆ ಬರೆದಿದ್ದ ಮಹತ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದ್ದರು ವೆಂಕಟರಾಯರು.
ಆದರೂ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಗೋದಾವರೀ ನದಿಯನ್ನು ದಾಟಿ ವಿಂದ್ಯ ಪರ್ವತದಾಚೆಗೂ ಆಳ್ವಿಕೆ ನಡೆಸಿದ್ದ, ನೇಪಾಳ-ಮಯನ್ಮಾರ್ ದೇಶಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೊಳು-ಕೊಡುಗೆ ವ್ಯವಹಾರಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದ್ದ, ಮಧ್ಯ ಏಷ್ಯಾ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಶಿಲ್ಪಿಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದ್ದ ಧೀಮಂತ ಕನ್ನಡ ಜನಾಂಗ ಬರು ಬರುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಘನ ಇತಿಹಾಸ ಮರೆತು ಆಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ, ಅನ್ಯರಿಂದಾಗುವ ಹಿಂಸೆಗೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಾರಣಗಳು ಅಸಂಖ್ಯವಿವೆ. ಆ ಕಾರಣಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಆಗಿನ ಸಮಾಜಿಕ ಕಟ್ಟು ಪಾಡುಗಳು, ಧಾರ್ಮಿಕ ಕಾರಣಗಳು ಅಗ್ರ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತವೆ.
ಹನ್ನೆರಡನೇ ಶತಮಾನದವರೆವಿಗೂ ಜೈನರು ಕಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಸಿದ ಭಾಷೆ ಕನ್ನಡ. ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ ನನ್ನ ಭಾಷಾ ಸಹಿಷ್ಣುತೆಯನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ 'ಸಂಸ್ಕೃತಂ ದೈವ ಭಾಷಿತಂ' ಎಂದ. ನಾನು ನಸು ನಗುತ್ತಲೇ 'ಕನ್ನಡಂ ಜೈನ ಭಾಷಿತಂ' ಎಂದೆ. ಅದೇಕೆಂದು ಮತ್ತೆ ಚರ್ಚೆ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಹನ್ನೆರಡನೇ ಶತಮಾನದವರೆವಿಗೂ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ, ವೈಚಾರಿಕ ವಿಚಾರಗಳು ಕನ್ನಡ ಜನರಿಗೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ತಲುಪುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ತೀರಾ ಅಲ್ಪವಾಗಿದ್ದುದ್ದು ಇಂದಿಗೆ ಢಾಳಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಕನ್ನಡದದ ಬಾಲ್ಯಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಜೈನರು ಸಲಹಿದ ಬಗೆಯೇ ವಿಶಿಷ್ಟ.೬ - ೧೦ನೆ ಶತಮಾನದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಬೌದ್ಧ, ಜೈನ ಧರ್ಮ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಏರುಗತಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿದ್ದ ಕಾಲ. ಹಿಂದೂವೆಂಬ ಧರ್ಮವಿಲ್ಲದೆ ಈಗಿನ ಹಿಂದೂಗಳು ಆಗ ಶೈವ, ವೈಷ್ಣವ ಮತ ವಹಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ಬೌದ್ಧ-ಜೈನ ಧರ್ಮಗಳು ಆಗಿನ ಪ್ರಬಲ ಧರ್ಮಗಳ ಕೆಲ ಲೋಪ ದೋಷಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿ ಅವರುಗಳನ್ನು ತನ್ನತ್ತ ಸೆಳೆದುಕೊಂಡ ಪರಿಣಾಮ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಇತಿಹಾಸ ದಾಖಲು ಎಲ್ಲವೂ ಜೈನ-ಬೌದ್ಧ ಮತದ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲೇ ನಡೆದು ಈಗ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಕೆಲವು ವಿದ್ವಾಂಸರ ಅಂಬೋಣ, ಇರಲಿ. ಧರ್ಮ-ವೈಚಾರಿಕತೆ-ಭಾಷೆಯ ತ್ರಿಕೋನ ಪೈಪೋಟಿಗೆ ನಾವು ದಾರಿಯಾಗುವುದು ಬೇಡವೇ ಬೇಡ.
ಹನ್ನೊಂದನೇ ಶತಮಾನದ ಅಂತ್ಯ ಸನ್ನಿಹಿತವಾಗುವ ವಚನ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದಿಂದ ಟಿಸಿಲೊಡೆದು ನಿಂತು, ಸಾಮಾನ್ಯರನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯೇ ತಲುಪುವ ತವಕದಿಂದ ಮೊದಲಾಯ್ತು. ಮುಂದೆ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ವಚನಗಳದ್ದೇ ಕ್ರಾಂತಿಯುಂಟಾಯಿತೆಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. ತದನಂತರದಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರಮಾಣದ ಕೆಳದೂಡುವಿಕೆಯೂ ನಡೆಯಿತೆನ್ನಿ. ಅದಾದನಂತರ ಪರಕೀಯರ ಆಕ್ರಮಣ, ನಮ್ಮವರ ಮಾರಣ ಹೋಮ ಇಂತಹ ಘಟನಾವಳಿಗಳಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಂಡ ನಾವು ನಮ್ಮ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸುವುದಿರಲಿ ಆಗಿನ ತುತ್ತಿನ ಚೀಲ ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಸಾಕೆನ್ನುವ ಮಟ್ಟ ತಲುಪಿದ್ದು ಅತೀ ವಿಷಾದನೀಯ. ಅದರ ನಡು ನಡುವೆ ಅನೇಕ ಆಸ್ಥಾನಗಳು ಕನ್ನಡವನ್ನು ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಪೋಷಿಸಿದರೂ ಆಗಿಂದಾಗ್ಗೆ ಭಾಷೆಗಳ ಕೆಸರೆರಚಾಟ ನಡೆದೇ ಇತ್ತು.
ಕನ್ನಡದ ಅವಗಣನೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ, ಒಳಗೊಳಗೇ ತಿರುಗಿ ಸೆಟೆದು ನಿಲ್ಲುತ್ತಲೇ ಸಾಗಿದ್ದು, ಅದನ್ನು ತಡೆದೂ ಈ ಭಾಷೆ ಬಿಗಿಯಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದು ಅನೂಹ್ಯ. ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ಈಚೆಗಿನ ಹದಿನಾರನೇ ಶತಮಾನದ ಪುರಂದರ ದಾಸರು ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಗೀತ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಅದನ್ನು 'ತಿರುಪೆಯವರ ಗೀತ ಮೇಳವೆಂದು' ಆಡಿಕೊಂಡು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿದವರ್ಯಾರು?. ಕನ್ನಡದ ಪುರಂದರರು - ತೆಲುಗಿನ ಅನ್ನಮಾಚಾರ್ಯರು ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಗೀತಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಕೊಡುಗೆ ಅಂತಿತಹುದೇ?. ಅದೇ ಮುಂದುವರಿದು ೧೭-೧೮ ನೇ ಶತಮಾನಕ್ಕೆ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ತ್ಯಾಗರಾಜರು ನೀಡಿದ ಅಮೋಘ ಯೋಗದಾನವನ್ನು ಮರೆಯುವುದೆಂತು?. ಕನ್ನಡ-ತೆಲುಗು ಭಕ್ತಿ -ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಪುರಂದರರು-ಅನ್ನಮಾಚಾರ್ಯ-ತ್ಯಾಗರಾಜರನ್ನು ಮರೆಯುವುದೆಂತು?. ಈ ತ್ರಿಮೂರ್ತಿಗಳು ಸಂಗೀತ-ಸಾಹಿತ್ಯ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಕೊಡುಗೆ ಮುಚ್ಚಿಡುವಷ್ಟು ಸುಲಭವೂ ಕ್ಲೇಶವೂ ಆಗಿಲ್ಲದ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಅಲ್ಲವೇ ಅವು ಇಂದಿಗೂ ಜನಜನಿತವಾಗಿರುವುದು, ಇಷ್ಟು ದಿನ ಸವೆಸಿದರು ಕಾಂತಿಗುಂದದೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿರುವುದು.
ಒಂದು ಭಾಷೆಯ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಇತಿಹಾಸ, ಅರ್ಥ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇನ್ನಿತರ ಮಾನದಂಡಗಳು ಎಷ್ಟೇ ಇರಲಿ, ಆ ಭಾಷೆಯನ್ನಾಡುವ ಮಕ್ಕಳು ಅವರದ್ದೇ ಭಾಷೆಯನ್ನೂ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ಅಥವಾ ಇನ್ನಿತರ ಭಾಷೆಗಳೆಡೆಗೆ ಹೊರಳಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟರೆ ಭಾಷೆ ಸತ್ತಂತೆಯೇ. ಕನ್ನಡಿಗರು ಇದೀಗ ಕಾರ್ಯೋನ್ಮುಖರಾಗಬೇಕಿರುವುದು ಈ ವಿಚಾರದ ವಿರುದ್ಧ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ. ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನೂ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಘನಿಷ್ಠವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾ ಸಾಗುವುದು. ಇದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಹೋರಾಟ, ಚಳುವಳಿಯೇ ಇಲ್ಲವೆಂಬುದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ. ಅದೊಂದು ರೀತಿ ಮಹಾ ಯಾಗದಂತೆ. ವೆಂಕಟರಾಯರು ಕರ್ನಾಟಕ ಗತ ವೈಭವದ ಮೂಲಕ ಆ ಮಹಾಯಾಗಕ್ಕೆ ವೇದಿಕೆ ಕಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ, ಅದರೊಳಗೆ ಜ್ವಾಲೆ ಹೊತ್ತಿಸಿ ಯಾಗ ಫಲ ಪಡೆಯಬೇಕಾದವರು ನಾವು ನೀವು ಮಾತ್ರವೇ.
ಕನ್ನಡಿಗರು ಎಡವಿದ್ದು, ಎಡವುತ್ತಿರುವುದು ಎಲ್ಲಿ?
ಅತೀ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಮೂರು ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಕನ್ನಡಿಗರು ಕಳಾ ವಿಹೀನರಾಗಿದ್ದಾರೆ.
೧. ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವುದು ತಲೆಮಾರಿನಿಂದ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಅದು ಸಾಗಿದಾಗ ಮಾತ್ರವೇ. ಮಹತ್ಕೃತಿಗಳು, ಹೋರಾಟಗಳಷ್ಟೇ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಅಶಕ್ತವಷ್ಟೇ. ಮಹತ್ಕೃತಿಗಳ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ , ಐತಿಹಾಸಿಕವಾಗಿ ಮಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿದ್ದ, ಮಧ್ಯ ಏಷ್ಯಾದ ಅದೆಷ್ಟೋ ಭಾಷೆಗಳು ಹೇಳ ಹೆಸರಿಲ್ಲದಂತೆ ನಿರ್ನಾಮವಾಗಿವೆ. ಕನ್ನಡಿಗರು, ಅದರಲ್ಲೂ ೨೧ನೇ ಶತಮಾನದ ಆದಿಭಾಗದ ಕನ್ನಡಿಗರು ತಮ್ಮ ತಲೆಮಾರಿನ ಬಹುತೇಕ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ತಲೆಗೆ ದಾಟಿಸೇ ಇಲ್ಲ. ದಾಟಿಸುವ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ದ್ವಂದ್ವ ಅವರನ್ನಿನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿರುವಂತಿದೆ. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಸರ್ವಾಂತರ್ಯಾಮಿಯಾಗಿದೆ, ಕನ್ನಡ ಮನೆಯಿಂದ ಕಲಿತದ್ದು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಕೆಲವರು ಕನ್ನಡವಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಕುಚೋದ್ಯವಲ್ಲ. ಈಗಿನ ಕನ್ನಡ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಹಿಂದಿಯ ವಿರುದ್ಧ ತಳೆದಷ್ಟು ಕಠಿಣ ನಿಲುವನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನ ವಿರುದ್ಧ ತಳೆಯಲು ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ ಅಸಮರ್ಥರೇ. ಪ್ರಾಪಂಚಿಕವಾಗಿ ವಿಚಾರ ವಿನಿಮಯ ಮಾಡಲು, ಹೊರಗಿನದನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಲು, ಔದ್ಯೋಗಿಕವಾಗಿ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಬೇಕೇ ಬೇಕೇ ಎಂದರೂ, ಇಂಗ್ಲೀಷನ್ನು ತಮ್ಮ ಘನತೆ, ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ಒಂದು ಅಂಗವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಿರುವುದು ವಿಷಾದನೀಯ.
೨. ಕನ್ನಡಿಗರು ಇತಿಹಾಸ ಪ್ರಿಯರಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಘನವಾದ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟೋ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಅರಿವಿಲ್ಲ. ಅಸಂಖ್ಯ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಕನ್ನಡ ನಾಡನ್ನಾಳಿದ ಒಬ್ಬ ರಾಜನ ಹೆಸರೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆಗ್ಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಶಾಲಾ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕ ಪುನರ್ ರಚನಾ ಸಮಿತಿಗಳು ಅವರುಗಳ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಕಾಲ ಕಾಲಕ್ಕೆ ನಡೆಯಿಸಿಕೊಡಿತ್ತಿದ್ದು ಸಂತೋಷವಷ್ಟೇ, ಆದರೆ ಈಗೀಗ ಅದು ರಾಜಕೀಯ ಮೇಲಾಟಕ್ಕೆ ಗುರಿಯಾಗಿರುವುದು ವಿಷದೀಕರಿಸದೆ ಬಿಡುವಂತಹುದಲ್ಲ. ಕನ್ನಡಿಗರು ತಮ್ಮ ಘನ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವುಳ್ಳವರಾಗಬೇಕು, ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರು ಹಿಂದೆ ಬದುಕಿ ಬಾಳಿದ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲವೆ ಈಗ ನಮಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯುಂಟಾಗುವುದು ಹಾಗು ನಾವು ಮಾಡಬೇಕಿರುವ ಕಾರ್ಯಗಳತ್ತ ಅಪಾರ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುಂಟಾಗುವುದು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಜನಾಂಗ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ಜನಾಂಗವಾಗಿ ಬಾಳಲು ಸಾಧ್ಯವೇ?.
೩. ಮೂರನೆಯದು ಅಭಿಮಾನ ಶೂನ್ಯತ್ವ, ಆಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನೋಧರ್ಮ. ಉತ್ತರದವರನ್ನು ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೆ ಬರದಂತೆ ಎದೆಯೊಡ್ಡಿ ತಡೆದ ಇಮ್ಮಡಿ ಪುಲಿಕೇಶಿ, ವೀರ ವನಿತೆ ಒನಕೆ ಓಬವ್ವ, ಕಿತ್ತೊರಿನ ಚೆನ್ನಮ್ಮ, ಕೆಳದಿಯ ಚೆನ್ನಮ್ಮ, ಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯ, ರಾಮರಾಯ, ಸಂಗೊಳ್ಳಿಯ ರಾಯಣ್ಣ ಇಂತಹವರು ಬದುಕಿ ಬಾಳಿದ ಕನ್ನಡ ಕುಲದವರು ನಾವೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೆಮ್ಮೆಯಿರಬೇಕು, ಆದರೆ ಆ ಗಾಂಭೀರ್ಯಯುಕ್ತವಾದ ಹೆಮ್ಮೆಯನ್ನು ತೊರೆದು ಆಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ, ಆಳುವ ವರ್ಗದವರಿಂದಲೇ ಸಕಲ ಬದಲಾವಣೆಗಳೂ ಸಾಧ್ಯವೆಂಬ ಮನೋಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪಿದ್ದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಕನ್ನಡಿಗರ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಕನ್ನಡಿಗರು ಆಗಾಗ್ಗೆ ನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಗುವುದು ಹಾಗೂ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಅವರನ್ನು ಬಡಿದೇಳಿಸಲು ಆಲೂರರು, ರಾಜ್ ಕುಮಾರರು, ಕುವೆಂಪು ರಂತಹವರು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕನ್ನಡದ ಕಪ್ಪು ಮಣ್ಣಿನ ಬಸಿರಲ್ಲಿ ಆಗಿ ಹೋದದ್ದು.
ಇವಿಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಇನ್ನು ಕಾರಣಗಳು ಹಾಗು ಅವುಗಳಿಗೆ ವಿಮುಖವಾಗಿ ನಡೆಯಬೇಕಿರುವ ಮಾರ್ಗಗಳು ಕನ್ನಡಿಗರ ಮುಂದೆ ಹೇರಳವಾಗಿವೆ. ಅವುಗಳನ್ನು ಸೂಕ್ತ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆರಿಸಿಕೊಂಡು ನಡೆಯುವದೊಂದೇ ಈಗ ಎಲ್ಲ ಕನ್ನಡಿಗರು ಮಾಡಬೇಕಾಗಿರುವ ಮಹತ್ತರ ಕಾರ್ಯ. ಸದ್ಯ ಕನ್ನಡ ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿ ಆಗಾಗ್ಗೆ ತನ್ನ ಘನತೆಯನ್ನು ಹಾಡಿ ಹೊಗಳುವ ಸಂತಾನವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾಳೆ. ಅದು ನಿಲ್ಲದೆ ಅಕ್ಷಯವಾಗಿಹೋಗಲಿ ಎನ್ನುವುದೇ ನನ್ನ ಅಭಿಲಾಷೆ.
ಕನ್ನಡ ನಿಂತ ನೀರಾಗಬಾರದು, ಸಲೀಲವಾಗಿ ಹರಿಯುವ ಗಂಗೆಯಾಗಬೇಕು. ಆ ಕನ್ನಡ ಗಂಗೆಯನು ಕನ್ನಡದ ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆ ತೀರ್ಥದಂತೆ ಭಾವಿಸಿ ಮೀಯಬೇಕು, ಪ್ರೋಕ್ಷಿಸಿಕೊಂಡು ಪವಿತ್ರರಾಗಬೇಕು ಹಾಗು ಸೇವಿಸಿ ಧನ್ಯರಾಗಬೇಕು. ಇದೇ ಈ ಲೇಖನದ ಆಶಯ.
| ಕನ್ನಡ ಕುಲ ಪುರೋಹಿತ ಆಲೂರು ವೆಂಕಟರಾಯರು |
ಎಂದಿನಂತೆ ವೆಂಕಟರಾಯರು ಗಾಢ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನು ತಮ್ಮ ಲೇಖನಿಯಿಂದಲೇ ಚುಚ್ಚಿ ಚುಚ್ಚಿ ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಕನ್ನಡಿಗರ ಅಭಿಮಾನ ಶೂನ್ಯತ್ವವನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸುತ್ತಲೂ, ಕನ್ನಡಿಗರ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಮಹತ್ತುಗಳನ್ನು ತೆರೆದಿಡುತ್ತಲೂ ಮುಂದೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಬಗೆ ಸ್ವರಾಜ್ಯ ಚಳುವಳಿ ಉತ್ತುಂಗದಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಕಾಲಕ್ಕೂ, ಸ್ವಾಯತ್ತತೆ ಉತ್ತುಂಗದಲ್ಲಿರುವ ಈ ಕಾಲಕ್ಕೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಒಪ್ಪುವಂತಹುದೇ. ಆಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಹಿಂದಿನ ಸಾಧನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ತಿಳಿಯಪಡಿಸಿ ನಮ್ಮ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಮೂಡಿಸಿ ನಮ್ಮ ತಲೆಮಾರನ್ನು ದೇಶದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕೆ ಅಣಿಗೊಳಿಸುವುದು ತುರ್ತಾದ ಕಾರ್ಯವಾದ್ದರಿಂದ ಹಾಗೂ ಆಗಿನ ಸಂಶೋಧನೆಗಳ ಮಿತಿಗಳನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡು ವೆಂಕಟರಾಯರು ಅಂದು ಮಾಡಿದ ಪ್ರಯತ್ನ ಅಭಿನಂದನಾರ್ಹ, ಪುಸ್ತಕದ ಮೊದಲ ಮುದ್ರಣ ಹೊರಟು ಕೆಲವೇ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಎರಡನೇ ಮುದ್ರಣಕ್ಕೆ ಅಣಿಗೊಂಡಿದ್ದು ಕನ್ನಡ ಓದುಗರು ಹೊಸದೇನನ್ನೋ ಗ್ರಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಕೈಗನ್ನಡಿ. ಇದೂ ಮುಂದುವರೆದು ಭಾಷಾವಾರು ಪ್ರಾಂತ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕದ ನಾಲ್ಕೂ ದಿಕ್ಕುಗಳ ಗಡಿ ಗುರುತು ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಇದೇ 'ಕರ್ನಾಟಕ ಗತ ವೈಭವ' ಪುಸ್ತಕ ವಹಿಸಿದ ಪಾತ್ರ ಅಂತಿತಹುದಲ್ಲ. ಸ್ವರಾಜ್ಯ ಚಳುವಳಿಗೆ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನು ಅಣಿಗೊಳಿಸುವಾಗ ತಮಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ ಭವಿಷ್ಯದ ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ರೂಪು ರೇಷೆ ಬರೆದಿದ್ದ ಮಹತ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದ್ದರು ವೆಂಕಟರಾಯರು.
ಆದರೂ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಗೋದಾವರೀ ನದಿಯನ್ನು ದಾಟಿ ವಿಂದ್ಯ ಪರ್ವತದಾಚೆಗೂ ಆಳ್ವಿಕೆ ನಡೆಸಿದ್ದ, ನೇಪಾಳ-ಮಯನ್ಮಾರ್ ದೇಶಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೊಳು-ಕೊಡುಗೆ ವ್ಯವಹಾರಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದ್ದ, ಮಧ್ಯ ಏಷ್ಯಾ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಶಿಲ್ಪಿಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದ್ದ ಧೀಮಂತ ಕನ್ನಡ ಜನಾಂಗ ಬರು ಬರುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಘನ ಇತಿಹಾಸ ಮರೆತು ಆಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ, ಅನ್ಯರಿಂದಾಗುವ ಹಿಂಸೆಗೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಾರಣಗಳು ಅಸಂಖ್ಯವಿವೆ. ಆ ಕಾರಣಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಆಗಿನ ಸಮಾಜಿಕ ಕಟ್ಟು ಪಾಡುಗಳು, ಧಾರ್ಮಿಕ ಕಾರಣಗಳು ಅಗ್ರ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತವೆ.
ಹನ್ನೆರಡನೇ ಶತಮಾನದವರೆವಿಗೂ ಜೈನರು ಕಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಸಿದ ಭಾಷೆ ಕನ್ನಡ. ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ ನನ್ನ ಭಾಷಾ ಸಹಿಷ್ಣುತೆಯನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ 'ಸಂಸ್ಕೃತಂ ದೈವ ಭಾಷಿತಂ' ಎಂದ. ನಾನು ನಸು ನಗುತ್ತಲೇ 'ಕನ್ನಡಂ ಜೈನ ಭಾಷಿತಂ' ಎಂದೆ. ಅದೇಕೆಂದು ಮತ್ತೆ ಚರ್ಚೆ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಹನ್ನೆರಡನೇ ಶತಮಾನದವರೆವಿಗೂ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ, ವೈಚಾರಿಕ ವಿಚಾರಗಳು ಕನ್ನಡ ಜನರಿಗೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ತಲುಪುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ತೀರಾ ಅಲ್ಪವಾಗಿದ್ದುದ್ದು ಇಂದಿಗೆ ಢಾಳಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಕನ್ನಡದದ ಬಾಲ್ಯಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಜೈನರು ಸಲಹಿದ ಬಗೆಯೇ ವಿಶಿಷ್ಟ.೬ - ೧೦ನೆ ಶತಮಾನದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಬೌದ್ಧ, ಜೈನ ಧರ್ಮ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಏರುಗತಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿದ್ದ ಕಾಲ. ಹಿಂದೂವೆಂಬ ಧರ್ಮವಿಲ್ಲದೆ ಈಗಿನ ಹಿಂದೂಗಳು ಆಗ ಶೈವ, ವೈಷ್ಣವ ಮತ ವಹಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ಬೌದ್ಧ-ಜೈನ ಧರ್ಮಗಳು ಆಗಿನ ಪ್ರಬಲ ಧರ್ಮಗಳ ಕೆಲ ಲೋಪ ದೋಷಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿ ಅವರುಗಳನ್ನು ತನ್ನತ್ತ ಸೆಳೆದುಕೊಂಡ ಪರಿಣಾಮ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಇತಿಹಾಸ ದಾಖಲು ಎಲ್ಲವೂ ಜೈನ-ಬೌದ್ಧ ಮತದ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲೇ ನಡೆದು ಈಗ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಕೆಲವು ವಿದ್ವಾಂಸರ ಅಂಬೋಣ, ಇರಲಿ. ಧರ್ಮ-ವೈಚಾರಿಕತೆ-ಭಾಷೆಯ ತ್ರಿಕೋನ ಪೈಪೋಟಿಗೆ ನಾವು ದಾರಿಯಾಗುವುದು ಬೇಡವೇ ಬೇಡ.
ಹನ್ನೊಂದನೇ ಶತಮಾನದ ಅಂತ್ಯ ಸನ್ನಿಹಿತವಾಗುವ ವಚನ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದಿಂದ ಟಿಸಿಲೊಡೆದು ನಿಂತು, ಸಾಮಾನ್ಯರನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯೇ ತಲುಪುವ ತವಕದಿಂದ ಮೊದಲಾಯ್ತು. ಮುಂದೆ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ವಚನಗಳದ್ದೇ ಕ್ರಾಂತಿಯುಂಟಾಯಿತೆಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. ತದನಂತರದಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರಮಾಣದ ಕೆಳದೂಡುವಿಕೆಯೂ ನಡೆಯಿತೆನ್ನಿ. ಅದಾದನಂತರ ಪರಕೀಯರ ಆಕ್ರಮಣ, ನಮ್ಮವರ ಮಾರಣ ಹೋಮ ಇಂತಹ ಘಟನಾವಳಿಗಳಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಂಡ ನಾವು ನಮ್ಮ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸುವುದಿರಲಿ ಆಗಿನ ತುತ್ತಿನ ಚೀಲ ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಸಾಕೆನ್ನುವ ಮಟ್ಟ ತಲುಪಿದ್ದು ಅತೀ ವಿಷಾದನೀಯ. ಅದರ ನಡು ನಡುವೆ ಅನೇಕ ಆಸ್ಥಾನಗಳು ಕನ್ನಡವನ್ನು ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಪೋಷಿಸಿದರೂ ಆಗಿಂದಾಗ್ಗೆ ಭಾಷೆಗಳ ಕೆಸರೆರಚಾಟ ನಡೆದೇ ಇತ್ತು.
ಕನ್ನಡದ ಅವಗಣನೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ, ಒಳಗೊಳಗೇ ತಿರುಗಿ ಸೆಟೆದು ನಿಲ್ಲುತ್ತಲೇ ಸಾಗಿದ್ದು, ಅದನ್ನು ತಡೆದೂ ಈ ಭಾಷೆ ಬಿಗಿಯಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದು ಅನೂಹ್ಯ. ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ಈಚೆಗಿನ ಹದಿನಾರನೇ ಶತಮಾನದ ಪುರಂದರ ದಾಸರು ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಗೀತ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಅದನ್ನು 'ತಿರುಪೆಯವರ ಗೀತ ಮೇಳವೆಂದು' ಆಡಿಕೊಂಡು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿದವರ್ಯಾರು?. ಕನ್ನಡದ ಪುರಂದರರು - ತೆಲುಗಿನ ಅನ್ನಮಾಚಾರ್ಯರು ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಗೀತಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಕೊಡುಗೆ ಅಂತಿತಹುದೇ?. ಅದೇ ಮುಂದುವರಿದು ೧೭-೧೮ ನೇ ಶತಮಾನಕ್ಕೆ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ತ್ಯಾಗರಾಜರು ನೀಡಿದ ಅಮೋಘ ಯೋಗದಾನವನ್ನು ಮರೆಯುವುದೆಂತು?. ಕನ್ನಡ-ತೆಲುಗು ಭಕ್ತಿ -ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಪುರಂದರರು-ಅನ್ನಮಾಚಾರ್ಯ-ತ್ಯಾಗರಾಜರನ್ನು ಮರೆಯುವುದೆಂತು?. ಈ ತ್ರಿಮೂರ್ತಿಗಳು ಸಂಗೀತ-ಸಾಹಿತ್ಯ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಕೊಡುಗೆ ಮುಚ್ಚಿಡುವಷ್ಟು ಸುಲಭವೂ ಕ್ಲೇಶವೂ ಆಗಿಲ್ಲದ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಅಲ್ಲವೇ ಅವು ಇಂದಿಗೂ ಜನಜನಿತವಾಗಿರುವುದು, ಇಷ್ಟು ದಿನ ಸವೆಸಿದರು ಕಾಂತಿಗುಂದದೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿರುವುದು.
ಒಂದು ಭಾಷೆಯ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಇತಿಹಾಸ, ಅರ್ಥ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇನ್ನಿತರ ಮಾನದಂಡಗಳು ಎಷ್ಟೇ ಇರಲಿ, ಆ ಭಾಷೆಯನ್ನಾಡುವ ಮಕ್ಕಳು ಅವರದ್ದೇ ಭಾಷೆಯನ್ನೂ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ಅಥವಾ ಇನ್ನಿತರ ಭಾಷೆಗಳೆಡೆಗೆ ಹೊರಳಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟರೆ ಭಾಷೆ ಸತ್ತಂತೆಯೇ. ಕನ್ನಡಿಗರು ಇದೀಗ ಕಾರ್ಯೋನ್ಮುಖರಾಗಬೇಕಿರುವುದು ಈ ವಿಚಾರದ ವಿರುದ್ಧ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ. ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನೂ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಘನಿಷ್ಠವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾ ಸಾಗುವುದು. ಇದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಹೋರಾಟ, ಚಳುವಳಿಯೇ ಇಲ್ಲವೆಂಬುದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ. ಅದೊಂದು ರೀತಿ ಮಹಾ ಯಾಗದಂತೆ. ವೆಂಕಟರಾಯರು ಕರ್ನಾಟಕ ಗತ ವೈಭವದ ಮೂಲಕ ಆ ಮಹಾಯಾಗಕ್ಕೆ ವೇದಿಕೆ ಕಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ, ಅದರೊಳಗೆ ಜ್ವಾಲೆ ಹೊತ್ತಿಸಿ ಯಾಗ ಫಲ ಪಡೆಯಬೇಕಾದವರು ನಾವು ನೀವು ಮಾತ್ರವೇ.
ಕನ್ನಡಿಗರು ಎಡವಿದ್ದು, ಎಡವುತ್ತಿರುವುದು ಎಲ್ಲಿ?
ಅತೀ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಮೂರು ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಕನ್ನಡಿಗರು ಕಳಾ ವಿಹೀನರಾಗಿದ್ದಾರೆ.
೧. ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವುದು ತಲೆಮಾರಿನಿಂದ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಅದು ಸಾಗಿದಾಗ ಮಾತ್ರವೇ. ಮಹತ್ಕೃತಿಗಳು, ಹೋರಾಟಗಳಷ್ಟೇ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಅಶಕ್ತವಷ್ಟೇ. ಮಹತ್ಕೃತಿಗಳ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ , ಐತಿಹಾಸಿಕವಾಗಿ ಮಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿದ್ದ, ಮಧ್ಯ ಏಷ್ಯಾದ ಅದೆಷ್ಟೋ ಭಾಷೆಗಳು ಹೇಳ ಹೆಸರಿಲ್ಲದಂತೆ ನಿರ್ನಾಮವಾಗಿವೆ. ಕನ್ನಡಿಗರು, ಅದರಲ್ಲೂ ೨೧ನೇ ಶತಮಾನದ ಆದಿಭಾಗದ ಕನ್ನಡಿಗರು ತಮ್ಮ ತಲೆಮಾರಿನ ಬಹುತೇಕ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ತಲೆಗೆ ದಾಟಿಸೇ ಇಲ್ಲ. ದಾಟಿಸುವ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ದ್ವಂದ್ವ ಅವರನ್ನಿನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿರುವಂತಿದೆ. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಸರ್ವಾಂತರ್ಯಾಮಿಯಾಗಿದೆ, ಕನ್ನಡ ಮನೆಯಿಂದ ಕಲಿತದ್ದು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಕೆಲವರು ಕನ್ನಡವಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಕುಚೋದ್ಯವಲ್ಲ. ಈಗಿನ ಕನ್ನಡ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಹಿಂದಿಯ ವಿರುದ್ಧ ತಳೆದಷ್ಟು ಕಠಿಣ ನಿಲುವನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನ ವಿರುದ್ಧ ತಳೆಯಲು ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ ಅಸಮರ್ಥರೇ. ಪ್ರಾಪಂಚಿಕವಾಗಿ ವಿಚಾರ ವಿನಿಮಯ ಮಾಡಲು, ಹೊರಗಿನದನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಲು, ಔದ್ಯೋಗಿಕವಾಗಿ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಬೇಕೇ ಬೇಕೇ ಎಂದರೂ, ಇಂಗ್ಲೀಷನ್ನು ತಮ್ಮ ಘನತೆ, ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ಒಂದು ಅಂಗವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಿರುವುದು ವಿಷಾದನೀಯ.
೨. ಕನ್ನಡಿಗರು ಇತಿಹಾಸ ಪ್ರಿಯರಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಘನವಾದ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟೋ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಅರಿವಿಲ್ಲ. ಅಸಂಖ್ಯ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಕನ್ನಡ ನಾಡನ್ನಾಳಿದ ಒಬ್ಬ ರಾಜನ ಹೆಸರೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆಗ್ಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಶಾಲಾ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕ ಪುನರ್ ರಚನಾ ಸಮಿತಿಗಳು ಅವರುಗಳ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಕಾಲ ಕಾಲಕ್ಕೆ ನಡೆಯಿಸಿಕೊಡಿತ್ತಿದ್ದು ಸಂತೋಷವಷ್ಟೇ, ಆದರೆ ಈಗೀಗ ಅದು ರಾಜಕೀಯ ಮೇಲಾಟಕ್ಕೆ ಗುರಿಯಾಗಿರುವುದು ವಿಷದೀಕರಿಸದೆ ಬಿಡುವಂತಹುದಲ್ಲ. ಕನ್ನಡಿಗರು ತಮ್ಮ ಘನ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವುಳ್ಳವರಾಗಬೇಕು, ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರು ಹಿಂದೆ ಬದುಕಿ ಬಾಳಿದ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲವೆ ಈಗ ನಮಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯುಂಟಾಗುವುದು ಹಾಗು ನಾವು ಮಾಡಬೇಕಿರುವ ಕಾರ್ಯಗಳತ್ತ ಅಪಾರ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುಂಟಾಗುವುದು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಜನಾಂಗ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ಜನಾಂಗವಾಗಿ ಬಾಳಲು ಸಾಧ್ಯವೇ?.
೩. ಮೂರನೆಯದು ಅಭಿಮಾನ ಶೂನ್ಯತ್ವ, ಆಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನೋಧರ್ಮ. ಉತ್ತರದವರನ್ನು ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೆ ಬರದಂತೆ ಎದೆಯೊಡ್ಡಿ ತಡೆದ ಇಮ್ಮಡಿ ಪುಲಿಕೇಶಿ, ವೀರ ವನಿತೆ ಒನಕೆ ಓಬವ್ವ, ಕಿತ್ತೊರಿನ ಚೆನ್ನಮ್ಮ, ಕೆಳದಿಯ ಚೆನ್ನಮ್ಮ, ಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯ, ರಾಮರಾಯ, ಸಂಗೊಳ್ಳಿಯ ರಾಯಣ್ಣ ಇಂತಹವರು ಬದುಕಿ ಬಾಳಿದ ಕನ್ನಡ ಕುಲದವರು ನಾವೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೆಮ್ಮೆಯಿರಬೇಕು, ಆದರೆ ಆ ಗಾಂಭೀರ್ಯಯುಕ್ತವಾದ ಹೆಮ್ಮೆಯನ್ನು ತೊರೆದು ಆಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ, ಆಳುವ ವರ್ಗದವರಿಂದಲೇ ಸಕಲ ಬದಲಾವಣೆಗಳೂ ಸಾಧ್ಯವೆಂಬ ಮನೋಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪಿದ್ದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಕನ್ನಡಿಗರ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಕನ್ನಡಿಗರು ಆಗಾಗ್ಗೆ ನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಗುವುದು ಹಾಗೂ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಅವರನ್ನು ಬಡಿದೇಳಿಸಲು ಆಲೂರರು, ರಾಜ್ ಕುಮಾರರು, ಕುವೆಂಪು ರಂತಹವರು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕನ್ನಡದ ಕಪ್ಪು ಮಣ್ಣಿನ ಬಸಿರಲ್ಲಿ ಆಗಿ ಹೋದದ್ದು.
ಇವಿಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಇನ್ನು ಕಾರಣಗಳು ಹಾಗು ಅವುಗಳಿಗೆ ವಿಮುಖವಾಗಿ ನಡೆಯಬೇಕಿರುವ ಮಾರ್ಗಗಳು ಕನ್ನಡಿಗರ ಮುಂದೆ ಹೇರಳವಾಗಿವೆ. ಅವುಗಳನ್ನು ಸೂಕ್ತ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆರಿಸಿಕೊಂಡು ನಡೆಯುವದೊಂದೇ ಈಗ ಎಲ್ಲ ಕನ್ನಡಿಗರು ಮಾಡಬೇಕಾಗಿರುವ ಮಹತ್ತರ ಕಾರ್ಯ. ಸದ್ಯ ಕನ್ನಡ ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿ ಆಗಾಗ್ಗೆ ತನ್ನ ಘನತೆಯನ್ನು ಹಾಡಿ ಹೊಗಳುವ ಸಂತಾನವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾಳೆ. ಅದು ನಿಲ್ಲದೆ ಅಕ್ಷಯವಾಗಿಹೋಗಲಿ ಎನ್ನುವುದೇ ನನ್ನ ಅಭಿಲಾಷೆ.
ಕನ್ನಡ ನಿಂತ ನೀರಾಗಬಾರದು, ಸಲೀಲವಾಗಿ ಹರಿಯುವ ಗಂಗೆಯಾಗಬೇಕು. ಆ ಕನ್ನಡ ಗಂಗೆಯನು ಕನ್ನಡದ ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆ ತೀರ್ಥದಂತೆ ಭಾವಿಸಿ ಮೀಯಬೇಕು, ಪ್ರೋಕ್ಷಿಸಿಕೊಂಡು ಪವಿತ್ರರಾಗಬೇಕು ಹಾಗು ಸೇವಿಸಿ ಧನ್ಯರಾಗಬೇಕು. ಇದೇ ಈ ಲೇಖನದ ಆಶಯ.
-o-
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ